සිර කළ හැඟුමන් පහව නොයන කල
දැනේ නුඹ අසලක සිටිනා ලෙසින්
පැතූ දෑ අද නොලැබ යන සඳ අප හට
නොදැනුනා නොවේ අහිමි කම ඇති
අමුත්තිය වූ නුඹ සුපුරුදු දිනයක වුව
එහි සැඟව ගිය අරුත තේරුම් ගතිමි
නුඹම පමණි එනමුදු සිටින්නේ ගැබ්ව
හදවතේ පතුලකට සිතුවිලි රටාවට
හඬා වැටෙන සිත දරා රැගෙන වෙර
මුවග සිනාවෙන් වසා කඳුළු කැට
රැඳෙන්නට මදක් වෙනදා මෙන්ම
වරම් නැත අද අප ඇතිවා වෙන්ව
සියල්ල හැර යන්නට කල් පැමිණ
පෙර සේ දැකුමට නොවේ කිසිවිට
නොමැත වන්නට මුසුප්පුවට කල්
අප තනි කර ගමන යන ලෝකයක
නුඹට ගයනා ගීතයක තනුව නිමැවුමට
අවැසි නොවේ තව දොසක් නගන්නට
එක් මගක යනු නොහැකි බව දනිමු අපු
නුදුටු නුහුරු ලෙස පසු කරමු එකිනෙකා
සසර කළ කර්ම බල ඵල දෙනා යුගයකට
පිං තකා කළ දෑම නොවය ඉතිරිව ඇතිව
බල මහිම පුණ්‍ය කර්මයේ ලැබෙන විටක
හිනැහිලා හමුවෙමුද මතු සසර එක් දිනක
--- එච්. එම්. ආර්. බී. රත්නායක ---
No comments:
Post a Comment