පමා විය වසන්තය සරසවි

පා තැබූ  කළ එදින
ප්‍රථම වර සරසවියට
දැනුනි හද පතුලටම
කාලය මැවූ වෙනස
වයස වැඩි බව
දැනුන කළ 

දස පසළොස්  වසරට  බාල
යෞවන යෞවනියො
උපාධිය හදාරයි
එයට වැඩිමළුන්
හදාරයි පශ්චාත්
උපාධිය

හැම දෙනා පැමිණෙති 
මෙහි දිනපතා
මා එන්නේ
එකම දිනයකි
ඒත් සති අන්තයේ
ඉරු දින පමණි

බාලවුන් අතරේ
වැඩිමලා වී අහෝ
සිටියි තවමත්
ඩිප්ලෝමා පන්තියේ
සිහිනයන් දකින්නෙමි
ඉහළට නගින්නට

සුදුසු කල මෙහි
නොපැමිණි වරද
දැනෙයි හොඳ හැටි
මෙදින
පමා වී ඇතිය ලෙස
දැනේ හදවත
කොනට 

පමා වැඩි වුවද ලෙස
වෙර වඩමි
අදිටනින්
කළු ලෝගු නැති
වුවද
සම සුදුසුකම
ගන්න

---රකිත ---

හමුවුනෙමි දුටුවෙමි

සැඳෑ රිවි කිරණ මැද නික්ම ගිය කළ පිටට 

දුටිමි එක් රුවක් සොඳුරු පසු බිමින් පිටට 

හැරී නැවතත් හැරී බැලූ කළ පිටින් පිටට 

හඳුනාගතිමි ඔබ රුව මින් දශකයක් පිටට 

ඉන වටට දිග් ගැසුණු එදා නිල් වරලස නොමැත

කාන්තිය විහිද වූ ඒ නිල් නෙතු සඟල ගිලී ඇත 

නාදළුද පැරදවූ ඒ දෙතොල් යුවළ වියළි ඇත  

මුදු නදින් සැනසු හඬ රළුව කර්කශව ඇත  

අඟ පසඟ එදා මෙන් හැඩට නැත දකින්නට 

තරව ගිය කඳ බඩද සිහිකරයි තඩි පීප්පෙට

දෑත් දෙපා නිය අතර කළු ගැසී ඇති පාට 

විලවුන් ගඳ පරදා නැගෙයි දහදිය සුවඳට     

කිමද මේ අරුමය විමසීමි වෙනස දකින්නට

දුවලාම දෙන්නයි එක පොඩි පුතයි ඉන්නට 

විවාහවී දැන් දශකයක් කල ඉක්ම යන්නට 

සැමියා පමණි වැඩ මා නිවසේ සිටින්නට 

සිතේ ඇඳි ගිය කලට එදා මෙන් අගේ රුවට  

යටි සිතින් දැනුම් දෙයි වසත් කල ගෙවෙන වට 

රුව හඬද වෙනස් මුත් සුහද බව තිබෙන විට

සමුගෙන ගියේ ඈ අවරගිර අඳුරට පෙරට 

සිත් තැවෙයි නික්ම යන වසත් කල සිහිවන විට 

සිත් තැවෙයි පැමිණ එන ගිම්හානය දකින විට 

සිත් තැවෙයි  රිසි කලේ රිසි දෑ නොකළ සිටි විට 

සිත් තැවෙයි සැඳෑ රුව සිහිනයෙන් දකින විට 

---රකිත--- 

ඇය ගොළුය මා හද ගොළුය

පැය අටේ මෙහෙය 
අවසන්ය 
එළි බටිමි නික්මෙන්න 
නිවහනට 
රෑ බෝවනු මත්තෙන් 
නැගුණි අධි 
වේගයේ රථයක 
කල් ඇතිව 
පිටවන්න 

මුදු අඳුර විසිර යන 
සන්නාලි කලාපයේ 
වියමන් නිමා කර 
නික්මෙන්න 
පොරබදන 
සන්නාලි කුමරියන් අතර 
දිටිමි මා ඔබ රුව 
නිහඬව පසෙක
සිටින 

ලංව දෙස බැලූ වුවන
මද හසක් පෑව 
ඇය 
නිහඬවම වෙනතක්ම 
බලා සිටි සඳ 
තනිවුනෙමි 
ජංගම දුරකථනය හා 
සමග ක්‍රීඩාවට 
යොමුව 

නිවහනට යාගන්න  
බසය පැමිණ ඇති 
වගට මුදු 
නදක් නංවමින් 
පැවසීය 
නික්මෙන්න කාලය 
අසුනක් ලැබුණි ඇය 
ලඟම දොඩමළුවන්න 
සිහින ලොවක 

ගමනාන්තය විමසුවෙමි 
දෙසවනට මුව යොමා 
ඇය වෙතට 
මුවින් මද හසක් 
නැගූ ඇය 
ඉඟි බසින් 
තෙපළුවේ හඬ 
අහිමි බව 
සොවින්   

සිනහවෙන් පිරිණු 
අගේ වත 
මා දෙස
යොමුවූ කළ 
ගොළුව ගිය 
මගේ හද 
කුමක් තෙපළමිද
ඇය 
සැනසුමට 

ගොළු නුඹ නොව 
මමය 
පුදන්නට 
සැරසුනද හද නුඹ 
කෙසේ නම් 
මා ලැබගන්නද
තත්වය, සමාජය 
රැකියා හා 
ගැටෙන 

කෙසේ පවසම්ද 
ආලය 
අයිති නැත 
අපට 
අයිතිය 
සින්නක්කරව 
ඇත 
කුරිරු 
ලෝකයට

---රකිත---      

( සත්‍ය සිදුවීමක් ඇසුරිණි )

ගැටලුවක් ?

අහිමි විය ළමා කාලය 
ගෙවුණි එය ගෙයි 
බිත්ති හතරට 
මතක පෙළ තුළ 
තවම ඇත 
කුඩාවුන් කෙළින 
රඟ 
බලා සිටි අයුරු 
ජනෙල් කූරු 
අතරින් 

අහිමි විය හිරිමල් 
තරුණ විය 
ගෙවුණි එය ගෙයි 
බිත්ති හතරට 
මතක පෙළ තුළ 
තවම ඇත 
සමවයස් යහළු 
යෙහෙළියන් 
යෞවනය තුටින් 
විඳින සඳ 
බලා සිටි අයුරු 
ගේ දොරකොඩ 
සිට 

අහිමි විය යෞවනය 
ගෙවුණි එය ගෙයි 
බිත්ති හතරට 
තහංචි දේපළ අයිතිය
ඔස්සේ 
මතක පෙළ තුළ 
තවම ඇත 

දෙඅත් බැඳ නිසි 
වයසේ  
පතිකුලයට ගිය මිතුරු 
මිතුරියන් 
දිවිය විඳින සඳ 
බලා සිටි අයුරු 
මාවතේ 
සිට 

නර කෙස පැසී 
ඉදිරී වැටෙන 
සඳ
මුව රැළි වැටී 
දත් එක දෙක 
වැටෙන කළේ 
දෑත දෙපය 
වාරු නැතිව 
සිටින කළේ 
වෙවුලමින් වුවද 
සිටිමි 
නිහඬව 

අසමි එක් පැනයක් 
ඇයිද නුඹ මගේ 
දිවියේ 
ස්වර්ණම යුගය 
සිරගත 
කළේ 
නිවස් අඩසියේ ?
දනිමි 
නුඹ කවුදැයි 
එහෙත්  නොකියමි 
ලොවට 

උඩ බලා කෙළ ගසා ගත නොහැකි කළ................................... !   

---රකිත---

දුකම පමණි නැත සතුටක්

බඳ වටා අත යවා 
තුරුළු කර ඔහු 
උරෙහි 
හිස හොවා 
බොළඳ බස් 
තෙපලමින් 
යකඩ අසු පිට 
නැගී
උජාරුවෙන් 
යනු දිටිමි

තදබදව ගිය 
බසයෙ 
කවුළුවට මුව 
කමල 
සිරව ගිය 
කළ
සිතුනි අහෝ 
කළ කරුම 
පළ දෙන 
රඟය 

පැය අටේ 
වෙහෙසකර කෘත්‍ය
අවසන්ව බට 
අසුන් ගත් වුවද 
කොන 
නිදිබරව නෙතු වැසෙන 
සුවය විඳිනට 
ප්‍රථම
දඩස්‌ යන හඬින් හිස 
හැපෙයි කවුළු උඩ

සිහින දකිමි රෑ තුන්යම
මිහිරැති වසත් සමය 
පෙනෙන 
දුකම පමණි නැත 
සතුටක් 
සෙක්කුවේ බැඳි 
ගවයා මෙනි 
එනමුදු පසු 
නොබසින්නෙමි
දිරියෙන් ඉදිරියටම යමි

---රකිත---  

අද නැත නිදහස් කවි

නිදහසේ පබැඳුමට  
කවි පද 
බලා සිටිමි 
සිතුවිලි 
ඔබ 
මා වෙත 
එන තුරු 

එනමුදු හිස්ව 
ඇත 
සිතුවිලි 
නොතේරේ 
ඇයිද 
නොපැමිණෙන්නේ 
මා වෙත 
ඔබ 

වියලෙන තුරු 
පන්හිඳ 
වැටෙනා තුරු 
තිර රැකුම 
සිටියද බලා 
නොපැමිණෙන සඳ 
නිවී යමි 
අද දිනට 

අනේ හෙටවත් 
එන්න 
හමුවෙන්න සොඳුරු 
හෝරාවේ 
එක්ව
පබැඳුමට 
රසවිඳින්නට 
විරහව, විනෝදය, උපහාසද, අපහසද 

---රකිත---  

දර්ශනය

සේවය නිමවී 
එළි බට කල කන්තෝරු 
දොරින් 
දුටිමි දසුනක් පරාවර්තන 
නවතා තිබූ 
දෙමුහුන් 
රථ 
කවුළුවෙන්  

හිස කෙස අවුල්ය
තැන තැන පැසී 
ඇත 
නරකෙස
නැහැයට දැනෙයි 
දහඩිය පුසුඹ
විලවුන් ගන්ධය 
පරයා 

පොඩිව ඇති පළින් පළ 
කමිසය පැය අට 
පුරාවට 
බඳ පටියෙන් තදව 
ඇති කලිසම 
රූටයි
බඩෙන් පහලට 
නෙරුණු 

පසුබිමින් පෙනේ 
අඟනුන් දෙවඟනන්  
විලස 
ඇසෙයි සිනා හඬ
කිංකිණි 
ඒ අඟනුන්
යනෙන මාවතේ 
මා දෙසවන් 
පිරී

දුටින දුටින අය 
මුවගින් 
සුහද සිනහා පා 
නික්මෙයි 
නොදන්නවා 
නොවේය  
උන් 
අපහාසයට උපහාසයට 
උපන්න කැණහිලුන් 
වනට   

ටිකි ටිකි යන හඬ 
නික්මෙයි
සංඥා සතරම දැල්වේ
අගුල ලිහිල් හඬ 
විසිරේ
මිහිරි හඬක් සවනත 
වැගිරේ  
එක්ස් කියුස්මී  අයි 
වෝන්ට් ටු ගෝ  

සෝ සොරි මිස් 
දනි පනි ගා
ඉවතට යමි අඩි 
දෙකට තුනට 
ඉහළ විධායක යුවතිය 
පණ ගැන්වූ
ඒ රථයෙන් නික්මිය 
ඊයක වේගෙන් 

කවරෙකුද ඔහු?
කොහෙද සිටි ඔහු ?
නිතර යනෙනා 
දකින සිටි ඔහු ?
විඳින අපහස උපහාසද
ඔහු ?
නොදකින්නේ මන්ද 
සමාජය ඔහු?

---රකිත ---