පැය අටේ මෙහෙය
අවසන්ය
එළි බටිමි නික්මෙන්න
නිවහනට
රෑ බෝවනු මත්තෙන්
නැගුණි අධි
වේගයේ රථයක
කල් ඇතිව
පිටවන්න
මුදු අඳුර විසිර යන
සන්නාලි කලාපයේ
වියමන් නිමා කර
නික්මෙන්න
පොරබදන
සන්නාලි කුමරියන් අතර
දිටිමි මා ඔබ රුව
නිහඬව පසෙක
සිටින
ලංව දෙස බැලූ වුවන
මද හසක් පෑව
ඇය
නිහඬවම වෙනතක්ම
බලා සිටි සඳ
තනිවුනෙමි
ජංගම දුරකථනය හා
සමග ක්‍රීඩාවට
යොමුව
නිවහනට යාගන්න
බසය පැමිණ ඇති
වගට මුදු
නදක් නංවමින්
පැවසීය
නික්මෙන්න කාලය
අසුනක් ලැබුණි ඇය
ලඟම දොඩමළුවන්න
සිහින ලොවක
ගමනාන්තය විමසුවෙමි
දෙසවනට මුව යොමා
ඇය වෙතට
මුවින් මද හසක්
නැගූ ඇය
ඉඟි බසින්
තෙපළුවේ හඬ
අහිමි බව
සොවින්
සිනහවෙන් පිරිණු
අගේ වත
මා දෙස
යොමුවූ කළ
ගොළුව ගිය
මගේ හද
කුමක් තෙපළමිද
ඇය
සැනසුමට
ගොළු නුඹ නොව
මමය
පුදන්නට
සැරසුනද හද නුඹ
කෙසේ නම්
මා ලැබගන්නද
තත්වය, සමාජය
රැකියා හා
ගැටෙන
කෙසේ පවසම්ද
ආලය
අයිති නැත
අපට
අයිතිය
සින්නක්කරව
ඇත
කුරිරු
ලෝකයට
---රකිත---
( සත්‍ය සිදුවීමක් ඇසුරිණි )
No comments:
Post a Comment